Daafs Selectie 2018: De Albums

Net voor de jaarwisseling, keurig voor u klaargezet: de Lijst der Lijsten. De tien albums van 2018 waarvan ik wens dat u ernaar zal luisteren, omdat ze uw tijd verdienen.

https://open.spotify.com/playlist/4XpEYzKKKvb87JoLyac2CW

10. Adrianne Lenker - abysskiss

Flashback naar de laatste dagen van 2017: 'Capacity' van 'Big Thief' haalt goud binnen in Daafs Selectie. Dat frontvrouw Adrianne Lenker het in haar uppie ook kan, bewijst ze met haar goeddeels akoestische solodebuut. Er is beslist geen gebrek aan folky singer-songwriters, maar Lenkers vaardige gitaarspel en aparte stem verheffen haar boven het dertien in een dozijn.

9. Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love

Wie Deafheaven nog niet live aan het werk heeft gezien weet niet waarover ik spreek, maar optredens van dit Californische vijftal blijven lang nazinderen. Ik heb het dan niet enkel over het effect op de trommelvliezen, maar ook over de fantastische podiumpresence van 'zanger' George Clarke, die voor het publiek metamorfoseert van hondsdolle vleermuis naar modern balletdanser, volledig in sync met het spel van Kerry McCoy en Shiv Mehra, twee lieden waarvan je op het eerste zicht zou vermoeden dat het virtuoze programmeurs in plaats van virtuoze gitaristen zijn. Ook hun studiowerk is uiterst genietbaar, zelfs voor lui die niet verlekkerd zijn op zwaar metaal.

8. Christine and the Queens - Chris

Er is al heel wat afgeluld over de panseksualiteit en genderfluïditeit van de Française Heloïse Letoissier, alias Christine, al mogen we sinds haar tweede langspeler ook 'Chris' zeggen, nu ze in een mannelijke persona is getransformeerd. Feit is dat die tweede LP net zo aanstekelijke pop serveert als de eerste. De eerste helft van de plaat, van 'Comme si on s'aimait' tot '5 dollars', is van het beste dat ik dit jaar ten gehore kreeg. Nous t'aimons encore, nous t'aimons plus fort, Chris.

7. Amen Dunes - Freedom

Voor Damon McMahon, de sterke man achter Amen Dunes, betekende 2018 het jaar van de grote doorbraak. Met 'Freedom' vindt hij eindelijk aansluiting bij het grotere publiek. Met trillende stem neemt hij ons mee op een persoonlijke trip naar zijn diepste zielenroerselen, terwijl zijn muzikanten hem strak in de pas houden. Pure klasse.

6. Mitski - Be the Cowboy

Met een stem die matcht met haar gevoel voor drama is Mitski een aanbevelenswaardige podiumact. Haar vocale capriolen komen live net zo goed tot uiting als op plaat. In haar laatste worp, 'Be the Cowboy', schreeuwt ze haar eenzaamheid en onzekerheid van de daken. Een goudeerlijke artieste, geen poseur. Volg haar op Twitter als je me niet gelooft. 

5. Soccer Mommy - Clean 

Sophie Allison slaagt er met haar debuut onder de noemer Soccer Mommy moeiteloos is om tienersmarten te vertalen naar verslavende indierock. Als ik een verliefde tiener zou zijn, dan belandde Soccer Mommy geheid in mijn als mixtapes vermomde liefdesbrieven. Ze stond in september met haar band op Dok Gent. Ik was blij dat ik erbij mocht zijn. 

4. Let's Eat Grandma - I'm All Ears

Nauwelijks gespeend en al een tweede album uit: Rosa Walton en Jenny Hollingworth uit Norwich, East Anglia hebben het mooi voor mekaar. Wat op hun dertiende begon als een plezierig tijdverdrijf eindigt op hun negentiende in menig eindejaarslijstje. Ze gingen dit jaar de hort op met Chvrches, maar overklassen de Schotten ruimschoots met hun avontuurlijke synth-pop. Op albumafsluiter Donnie Darko ga ik steevast frenetiek aan het dansen. Dat wil je niet zien, geloof ik.

3. Snail Mail - Lush

Dat talent snel komt bovendrijven bewijst ook Lindsey Jordan, een debutante die nog niet op tram 2 zit. Naar 'Lush' is het altijd prettig terugkomen: parelende gitaarlijnen, rauwe en onversneden zang, onverbloemde lyrics: that's how I like my indierock.

2. The Bony King Of Nowhere - Silent Days

Op zijn voorlaatste liet de Bony King 'Of Nowhere' vallen, maar nu is hij weer koning van nergens. Zijn terugkeer naar niemandsland heeft veel van doen met het vertrek van zijn geliefde. Gelukkige brouwde Bram Vanparys zijn voorlopig beste plaat uit het verdriet. Een palet met vleugjes War On Drugs en Kurt Vile, en subtiele toetsen in de afdronk die aan Talk Talk ten tijde van 'Spirit of Eden' doen denken. Ook op de planken brengt hij van het beste dat er in ons land voorhanden is. Het is niet uit chauvinisme dat deze Gentenaar het zilver in de wacht sleept: deze koning mag door onze landsgrenzen breken.

 1. Hop Along - Bark Your Head Off, Dog

Het was lente toen Hop Along me verblijdde met hun vierde studioalbum, met melodieën die me overal volgden tijdens de ongewoon warme aprildagen. Ze zijn tot nu blijven hangen, en dat betekent wat. Dat Frances Quinlan's ongewone stem in sommige kringen als kattengeschreeuw wordt gecatalogeerd, kan me geen f¨ck schelen. Ik vind het prachtig.