Daafs Selectie 2018: De Albums

Net voor de jaarwisseling, keurig voor u klaargezet: de Lijst der Lijsten. De tien albums van 2018 waarvan ik wens dat u ernaar zal luisteren, omdat ze uw tijd verdienen.

https://open.spotify.com/playlist/4XpEYzKKKvb87JoLyac2CW

10. Adrianne Lenker - abysskiss

Flashback naar de laatste dagen van 2017: 'Capacity' van 'Big Thief' haalt goud binnen in Daafs Selectie. Dat frontvrouw Adrianne Lenker het in haar uppie ook kan, bewijst ze met haar goeddeels akoestische solodebuut. Er is beslist geen gebrek aan folky singer-songwriters, maar Lenkers vaardige gitaarspel en aparte stem verheffen haar boven het dertien in een dozijn.

9. Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love

Wie Deafheaven nog niet live aan het werk heeft gezien weet niet waarover ik spreek, maar optredens van dit Californische vijftal blijven lang nazinderen. Ik heb het dan niet enkel over het effect op de trommelvliezen, maar ook over de fantastische podiumpresence van 'zanger' George Clarke, die voor het publiek metamorfoseert van hondsdolle vleermuis naar modern balletdanser, volledig in sync met het spel van Kerry McCoy en Shiv Mehra, twee lieden waarvan je op het eerste zicht zou vermoeden dat het virtuoze programmeurs in plaats van virtuoze gitaristen zijn. Ook hun studiowerk is uiterst genietbaar, zelfs voor lui die niet verlekkerd zijn op zwaar metaal.

8. Christine and the Queens - Chris

Er is al heel wat afgeluld over de panseksualiteit en genderfluïditeit van de Française Heloïse Letoissier, alias Christine, al mogen we sinds haar tweede langspeler ook 'Chris' zeggen, nu ze in een mannelijke persona is getransformeerd. Feit is dat die tweede LP net zo aanstekelijke pop serveert als de eerste. De eerste helft van de plaat, van 'Comme si on s'aimait' tot '5 dollars', is van het beste dat ik dit jaar ten gehore kreeg. Nous t'aimons encore, nous t'aimons plus fort, Chris.

7. Amen Dunes - Freedom

Voor Damon McMahon, de sterke man achter Amen Dunes, betekende 2018 het jaar van de grote doorbraak. Met 'Freedom' vindt hij eindelijk aansluiting bij het grotere publiek. Met trillende stem neemt hij ons mee op een persoonlijke trip naar zijn diepste zielenroerselen, terwijl zijn muzikanten hem strak in de pas houden. Pure klasse.

6. Mitski - Be the Cowboy

Met een stem die matcht met haar gevoel voor drama is Mitski een aanbevelenswaardige podiumact. Haar vocale capriolen komen live net zo goed tot uiting als op plaat. In haar laatste worp, 'Be the Cowboy', schreeuwt ze haar eenzaamheid en onzekerheid van de daken. Een goudeerlijke artieste, geen poseur. Volg haar op Twitter als je me niet gelooft. 

5. Soccer Mommy - Clean 

Sophie Allison slaagt er met haar debuut onder de noemer Soccer Mommy moeiteloos is om tienersmarten te vertalen naar verslavende indierock. Als ik een verliefde tiener zou zijn, dan belandde Soccer Mommy geheid in mijn als mixtapes vermomde liefdesbrieven. Ze stond in september met haar band op Dok Gent. Ik was blij dat ik erbij mocht zijn. 

4. Let's Eat Grandma - I'm All Ears

Nauwelijks gespeend en al een tweede album uit: Rosa Walton en Jenny Hollingworth uit Norwich, East Anglia hebben het mooi voor mekaar. Wat op hun dertiende begon als een plezierig tijdverdrijf eindigt op hun negentiende in menig eindejaarslijstje. Ze gingen dit jaar de hort op met Chvrches, maar overklassen de Schotten ruimschoots met hun avontuurlijke synth-pop. Op albumafsluiter Donnie Darko ga ik steevast frenetiek aan het dansen. Dat wil je niet zien, geloof ik.

3. Snail Mail - Lush

Dat talent snel komt bovendrijven bewijst ook Lindsey Jordan, een debutante die nog niet op tram 2 zit. Naar 'Lush' is het altijd prettig terugkomen: parelende gitaarlijnen, rauwe en onversneden zang, onverbloemde lyrics: that's how I like my indierock.

2. The Bony King Of Nowhere - Silent Days

Op zijn voorlaatste liet de Bony King 'Of Nowhere' vallen, maar nu is hij weer koning van nergens. Zijn terugkeer naar niemandsland heeft veel van doen met het vertrek van zijn geliefde. Gelukkige brouwde Bram Vanparys zijn voorlopig beste plaat uit het verdriet. Een palet met vleugjes War On Drugs en Kurt Vile, en subtiele toetsen in de afdronk die aan Talk Talk ten tijde van 'Spirit of Eden' doen denken. Ook op de planken brengt hij van het beste dat er in ons land voorhanden is. Het is niet uit chauvinisme dat deze Gentenaar het zilver in de wacht sleept: deze koning mag door onze landsgrenzen breken.

 1. Hop Along - Bark Your Head Off, Dog

Het was lente toen Hop Along me verblijdde met hun vierde studioalbum, met melodieën die me overal volgden tijdens de ongewoon warme aprildagen. Ze zijn tot nu blijven hangen, en dat betekent wat. Dat Frances Quinlan's ongewone stem in sommige kringen als kattengeschreeuw wordt gecatalogeerd, kan me geen f¨ck schelen. Ik vind het prachtig.

Daafs Selectie 2018: De Songs

In Daafs' albumselectie prijken is niet alle artiesten gegeven. Om het onnoemelijke leed te verzachten zijn er 10 eervolle vermeldingen. 10 songs die dit jaar zijn blijven hangen.

https://open.spotify.com/playlist/6E1iGZEUEDCnpucRx6wkdK

10. Thom Yorke - Suspirium

De Italiaanse regisseur Luca Guadagnino deed beroep op Thom Yorke's diensten voor de soundtrack van zijn remake van de horrorklassieker 'Suspiria'. De spookachtige pianoballad 'Suspirium' blijft ook overeind zonder het bijhorende filmfragment.

9. Frank Vander linden - Ik dacht aan een vrouw

Een vrouw ging weg bij een man, maar de liefde van de man bleef nasmeulen. Dat deed pijn, maar de man maakte er iets moois van: een intieme plaat met deze pakkende opener. De vrouw zal er wel niet onbewogen bij gebleven zijn. 

8. Yumi Zouma - France (Grands Boulevards)

Het Nieuw-Zeelandse Yumi Zouma liet, naast  de release van 'EP III' in december, dit juweeltje los eerder in het jaar, een passend dromerige bijdrage aan de compilatie 'Dreams' van het Cascine platenlabel.

7. Hatchie - Sure (Robin Guthrie remix)

De uit Brisbane afkomstige Harriette Pilbeam kende een boerenjaar in 2018: ze zette zichzelf met EP 'Sugar & Spice' vanuit het niets op de kaart bij de Pitchforks en Stereogums van deze wereld. Bovendien wist ze de aandacht te trekken van Robin Guthrie, die haar single 'Sure' prompt in een Cocteau Twins jasje omhulde. Het wordt uitkijken naar een eerste langspeler in 2019.

6. Rostam - In a River

Zijn vertrek bij Vampire Weekend doet nog steeds pijn, maar Rostam Batmanglii's solowerk is een pleister op de wonde. Rostam staat voor het tweede jaar op rij in deze lijst, deze keer met een bucolische evocatie van een een partijtje naaktzwemmen met een beminde jongeman. 

5. Mount Eerie - Tintin in Tibet

We mogen dit jaar opnieuw in het rouwdagboek van Phil Elverum kijken, en net als vorig jaar zijn we tot tranen toe bewogen bij de dood van zijn echtgenote. Phil koppelt op pakkende wijze liefdevolle herinneringen uit betere tijden aan scènes bij het sterfbed. Voor wie zingt hij dit lied, nu zijn geliefde verworden is tot molecules dansend in de lucht?

4. Kurt Vile - Bassackwards 

Kurt Vile is een keurmerk geworden voor lo-fi gitaarrock van de hoogste kwaliteit. Dat is met 'Bottle In' niets anders. Luister maar naar het uitgesponnen, meanderende 'Bassackwards' om jezelf ervan te vergewissen. Enjoyable to the utmost degree, zou Kurt zeggen.

3. Janelle Monáe - Make Me Feel

Niemand komt qua sexiness, queerness en muzikale versatiliteit zo dicht in de buurt van Prince als Janelle Monáe. In 'Make Me Feel' klinkt ze ei zo na als zijn reïncarnatie. Met 'Dirty Computer' was ze dicht bij de album top 10 van Daafs Selectie, maar omdat haar voorgaande langspelers nog beter waren, en omwille van de geduchte concurrentie, is dat net niet gelukt.

2. Empress Of - When I'm With Him

Ik heb de Mexicaanse Lorely's Rodriguez' debuut, 'Me', grijsgedraaid, met single 'How Do You Do It' als soundtrack bij het Berlijntripje met mijn beste vrienden in 2016. Op de tweede plaat lijken de scherpe kantjes er een beetje afgevijld, maar Empress Of produceert nog steeds popgoud.

1. Julia Holter - I Shall Love 2

De artpop van Julia Holter balanceert op het randje van toegankelijk en hermetisch. Haar laatste album is aan de gene zijde van die rand belandt, wat betekent dat het iets meer moeite en tijd vergt om het werk ten volle naar waarde te schatten. Ik geef mezelf nog wat tijd wat dat betreft, maar de vooruitgeschoven single 'I Shall Love 2' wist instantaan de juiste snaar te raken. Julia is verliefd, en belooft plechtig te zullen liefhebben.