Daafs Selectie 2015 - Tweede Jaarhelft

Naar goede gewoonte serveert Daafs Blog u in de donkere decembermaand een muzikaal overzicht van de bijna voorbije jaargang.  Wat volgt is een niet-limitatief overzicht van mijn persoonlijke favorieten, voorzien van overbodig commentaar.

Tame Impala – The Less I Know The Better
album ‘Currents’

Van het nieuwe album van Tame Impala, het Australische gezelschap rond Kevin Parker, onthoud ik vooral de heerlijk lang uitgesponnen psychedelische opener ‘Let It Happen’ en het funky ‘The Less I Know The Better’. Bij dit nummer hoort een markante clip/kortfilm die het verhaal van de song verbeeldt.  

Mac DeMarco – Another One
album ‘Another One’

Mac DeMarco haalt als enige artiest voor het tweede jaar op rij Daafs Selectie. Hij is er vast heel blij mee. Tussen het toeren door had hij een weekje vrijaf. Een zevental haastig bijeen gepende liefdesliedjes met de karakteristieke ‘laissez-faire’ flair, verzameld op een EP, zijn het resultaat.  Mac is zowaar verliefd en iedereen mag het weten. Voor de gelegenheid waagt hij zich zelfs aan de piano.

Kurt Vile –   Pretty Pimpin
album ‘B’lieve I’m Going Down…’

Kurt Vile komt uit dezelfde kringen als Adam Granduciel van The War On Drugs. Naast zijn kapsel heeft hij met hem ook gemeen dat hij gretig refereert  naar de backcatalogue van ‘dadrock’-helden als Tom Petty en Bruce Springsteen. Alleen komt er bij Vile minder Gravitas en meer humor bij kijken. Concerttip: 9 maart in de Handelsbeurs, Gent.

Chvrches – Leave A Trace
album ‘Every Open Eye’

Vroeger was ze on stage een bedeesd elfje die enkel in haar teksten gemeen uit de hoek kwam, maar tegenwoordig heeft Lauren Mayberry veel aan podiumpresence gewonnen. Ze liet zich dit jaar ook opmerken met haar rake reacties op misogyne internettrollen. Ik zag Chvrches in de AB de dag na de aanslagen in Parijs. Ze slaagden er met hun aanstekelijke elektropop in om de terreur te doen vergeten. Je kan je wel afvragen in hoeverre de twee techneuten die Mayberry flankeren echt ‘live’ spelen wanneer ze de knoppen bedienen. Het zijn vakmannen, daar niet van.

Julia Holter – Feel You
album ‘Have You In My Wilderness’

Enkele dagen na Chvrches durfde ook Julia Holter het aan op te treden in de AB, in het hartje van een belegerde hoofdstad. Ze liet het niet aan haar hart komen. Het werd een gezellige en intieme avond in de Club. Ze had uitstekende muzikanten meegebracht, waaronder een bekkentrekkende bassist en een schijnbaar gedrogeerde drummer. Ik heb de kans gemist haar te complimenteren na de show. De nieuwste plaat van de klassiekgeschoolde Californische is misschien wel de beste uit haar toch al indrukwekkende repertoire.  

Deafheaven – Baby Blue
album ‘New Bermuda’

Deafheaven is de band die voor mij de poort naar het rijk van de zware metalen definitief heeft opengezet. Het intussen twee jaar oude ‘Sunbather’ was voor een leek als ik toegankelijk omwille van de vleugen Shoegaze, een genre waar ik al geruime tijd bekend mee was. De grunts van ‘zanger’ George Clarke ben ik intussen gewend geraakt. Met ‘New Bermuda’ begeeft de band zich op zwarter terrein, hoewel het in ‘Baby Blue’ meer dan drie minuten duurt voor de hel daadwerkelijk losbarst. Moeilijk om het hoofd stil te houden als het uiteindelijk zo ver is. Bij de klassieke metalsolo in het midden van de song waan ik mij een Guitar Hero, al produceer ik niet veel klank met mijn luchtgitaarspel. In maart komt Deafheaven naar Brussel. Dat wordt ongetwijfeld spannend. 

Joanna Newsom – Divers
album ‘Divers’

Voor Iebe is ze een ‘Disneyheks’, ik vind ze de meest getalenteerde singer-songwriter van haar generatie. Meningen kunnen verschillen. Haar album ‘Ys’ behoort tot het mooiste wat mij ooit ten ore kwam, maar ook wat ze daarna uitbracht is hors catégorie. Haar klankenpalet is er in de jaren alleen maar rijker op geworden. Als je ervan uitgaat dat je Newsom met anderen kan vergelijken, dan deed haar vorige plaat bij momenten aan Joni Mitchell denken, terwijl de nieuwste meer naar Kate Bush neigt. Ze komt volgend jaar naar de Bozar, waar ik me gewillig zal laten betoveren.

Chromatics – Girls Just Wanna Have Some

Johnny Jewel gaf in 2015 maar liefst vier songs van het nakende album ‘Dear Tommy’ vrij. Stuk voor stuk pareltjes. Jammer genoeg wachten we nog steeds op de release. Om de pijn te verzachten kregen de fans als toemaatje ook nog eens zeven versies van ‘Girls Just Wanna Have Fun’, de eighties hit van Cyndi Lauper. Net als eerdere covers van ‘Ceremony’ (New Order), ‘Running Up That Hill’ (Kate Bush) en ‘Into The Black’ (Neil Young) een geslaagde remake. Van de stem van Ruth Radelet krijg ik het tegelijkertijd warm en koud. 

Grimes – REALiTi
album ‘Art Angels’

Avant garde verpakt als mainstreampop, of omgekeerd. De Canadese Claire Boucher (aka Grimes) valt moeilijk in een vakje te plaatsen. ‘Art Angels’ is in ieder geval haar grote sprong voorwaarts, als zangeres, songschrijver en producer. Als je het album beluistert kan je bijna niet geloven dat Boucher het zo goed als alleen heeft ingeblikt. Geen gesneden koek voor de grote massa, daarvoor is Grimes wellicht iets te apart. Er staat nochtans veel hitpotentieel op de plaat, naast een aantal echte danstracks.