Daafs Selectie 2015 - Tweede Jaarhelft

Naar goede gewoonte serveert Daafs Blog u in de donkere decembermaand een muzikaal overzicht van de bijna voorbije jaargang.  Wat volgt is een niet-limitatief overzicht van mijn persoonlijke favorieten, voorzien van overbodig commentaar.

Tame Impala – The Less I Know The Better
album ‘Currents’

Van het nieuwe album van Tame Impala, het Australische gezelschap rond Kevin Parker, onthoud ik vooral de heerlijk lang uitgesponnen psychedelische opener ‘Let It Happen’ en het funky ‘The Less I Know The Better’. Bij dit nummer hoort een markante clip/kortfilm die het verhaal van de song verbeeldt.  

Mac DeMarco – Another One
album ‘Another One’

Mac DeMarco haalt als enige artiest voor het tweede jaar op rij Daafs Selectie. Hij is er vast heel blij mee. Tussen het toeren door had hij een weekje vrijaf. Een zevental haastig bijeen gepende liefdesliedjes met de karakteristieke ‘laissez-faire’ flair, verzameld op een EP, zijn het resultaat.  Mac is zowaar verliefd en iedereen mag het weten. Voor de gelegenheid waagt hij zich zelfs aan de piano.

Kurt Vile –   Pretty Pimpin
album ‘B’lieve I’m Going Down…’

Kurt Vile komt uit dezelfde kringen als Adam Granduciel van The War On Drugs. Naast zijn kapsel heeft hij met hem ook gemeen dat hij gretig refereert  naar de backcatalogue van ‘dadrock’-helden als Tom Petty en Bruce Springsteen. Alleen komt er bij Vile minder Gravitas en meer humor bij kijken. Concerttip: 9 maart in de Handelsbeurs, Gent.

Chvrches – Leave A Trace
album ‘Every Open Eye’

Vroeger was ze on stage een bedeesd elfje die enkel in haar teksten gemeen uit de hoek kwam, maar tegenwoordig heeft Lauren Mayberry veel aan podiumpresence gewonnen. Ze liet zich dit jaar ook opmerken met haar rake reacties op misogyne internettrollen. Ik zag Chvrches in de AB de dag na de aanslagen in Parijs. Ze slaagden er met hun aanstekelijke elektropop in om de terreur te doen vergeten. Je kan je wel afvragen in hoeverre de twee techneuten die Mayberry flankeren echt ‘live’ spelen wanneer ze de knoppen bedienen. Het zijn vakmannen, daar niet van.

Julia Holter – Feel You
album ‘Have You In My Wilderness’

Enkele dagen na Chvrches durfde ook Julia Holter het aan op te treden in de AB, in het hartje van een belegerde hoofdstad. Ze liet het niet aan haar hart komen. Het werd een gezellige en intieme avond in de Club. Ze had uitstekende muzikanten meegebracht, waaronder een bekkentrekkende bassist en een schijnbaar gedrogeerde drummer. Ik heb de kans gemist haar te complimenteren na de show. De nieuwste plaat van de klassiekgeschoolde Californische is misschien wel de beste uit haar toch al indrukwekkende repertoire.  

Deafheaven – Baby Blue
album ‘New Bermuda’

Deafheaven is de band die voor mij de poort naar het rijk van de zware metalen definitief heeft opengezet. Het intussen twee jaar oude ‘Sunbather’ was voor een leek als ik toegankelijk omwille van de vleugen Shoegaze, een genre waar ik al geruime tijd bekend mee was. De grunts van ‘zanger’ George Clarke ben ik intussen gewend geraakt. Met ‘New Bermuda’ begeeft de band zich op zwarter terrein, hoewel het in ‘Baby Blue’ meer dan drie minuten duurt voor de hel daadwerkelijk losbarst. Moeilijk om het hoofd stil te houden als het uiteindelijk zo ver is. Bij de klassieke metalsolo in het midden van de song waan ik mij een Guitar Hero, al produceer ik niet veel klank met mijn luchtgitaarspel. In maart komt Deafheaven naar Brussel. Dat wordt ongetwijfeld spannend. 

Joanna Newsom – Divers
album ‘Divers’

Voor Iebe is ze een ‘Disneyheks’, ik vind ze de meest getalenteerde singer-songwriter van haar generatie. Meningen kunnen verschillen. Haar album ‘Ys’ behoort tot het mooiste wat mij ooit ten ore kwam, maar ook wat ze daarna uitbracht is hors catégorie. Haar klankenpalet is er in de jaren alleen maar rijker op geworden. Als je ervan uitgaat dat je Newsom met anderen kan vergelijken, dan deed haar vorige plaat bij momenten aan Joni Mitchell denken, terwijl de nieuwste meer naar Kate Bush neigt. Ze komt volgend jaar naar de Bozar, waar ik me gewillig zal laten betoveren.

Chromatics – Girls Just Wanna Have Some

Johnny Jewel gaf in 2015 maar liefst vier songs van het nakende album ‘Dear Tommy’ vrij. Stuk voor stuk pareltjes. Jammer genoeg wachten we nog steeds op de release. Om de pijn te verzachten kregen de fans als toemaatje ook nog eens zeven versies van ‘Girls Just Wanna Have Fun’, de eighties hit van Cyndi Lauper. Net als eerdere covers van ‘Ceremony’ (New Order), ‘Running Up That Hill’ (Kate Bush) en ‘Into The Black’ (Neil Young) een geslaagde remake. Van de stem van Ruth Radelet krijg ik het tegelijkertijd warm en koud. 

Grimes – REALiTi
album ‘Art Angels’

Avant garde verpakt als mainstreampop, of omgekeerd. De Canadese Claire Boucher (aka Grimes) valt moeilijk in een vakje te plaatsen. ‘Art Angels’ is in ieder geval haar grote sprong voorwaarts, als zangeres, songschrijver en producer. Als je het album beluistert kan je bijna niet geloven dat Boucher het zo goed als alleen heeft ingeblikt. Geen gesneden koek voor de grote massa, daarvoor is Grimes wellicht iets te apart. Er staat nochtans veel hitpotentieel op de plaat, naast een aantal echte danstracks.    

Daafs Selectie 2015 - Eerste Jaarhelft

Naar goede gewoonte serveert Daafs Blog u in de donkere decembermaand een muzikaal overzicht van de bijna voorbije jaargang. Wat volgt is een niet-limitatief overzicht van mijn persoonlijke favorieten, voorzien van overbodig commentaar.

Natalie Prass – Bird of Prey

album ‘Natalie Prass’

De eerste voltreffer van het jaar staat op naam van Natalie Prass, die eind januari haar debuutalbum uitbracht. Een verzameling kleurrijke kamerpopnummers waarin haar fijne stem vakkundig wordt gedragen door  gulle strijkers en blazers. 

Ibeyi – Stranger/Lover
album ‘Ibeyi’

De tweelingzusjes Lisa-Kaindé en Naomi Diaz hebben alvast hun afkomst mee. Als dochters van de overleden Cubaanse percussionist Anga Diaz, werkzaam bij onder andere Buena Vista Social Club, en de Frans-Venezolaanse zangeres Maya Dagnino, stroomt er muzikaal bloed door hun aderen. Hun gemengde komaf sijpelt door in hun muziek. Ze hebben de Frans-Cubaanse dubbelnationaliteit en zingen naast in het Engels en het Frans ook in het Yoruba, de West-Afrikaanse taal van hun paternale voorvaders. 

Kendrick Lamar – King Kunta
album ‘To Pimp A Butterfly’ 

Het tweede jaar op rij zonder Kanye West-albumrelease, maar dat is allerminst een reden tot wanhopen. De leemte is opgevuld door Kendrick Lamar, de nieuwe ongekroonde koning van de hip hop. Na zijn eerste worp  ‘Good Kid, M.A.A.D. City’ was hij al een serieuze troonpretendent, maar dankzij het genre overstijgende  ‘To Pimp A Butterfly’ is het gat helemaal dichtgereden. Met ‘Alright’, ‘King Kunta’ en ‘I’ staan er op zijn minst drie wereldsongs op. Bovendien hangt er een heerlijk jazzy sausje over het geheel. Better than Yeezus. 

Laura Marling – False Hope
album ‘Short Movie’

Haar hoge productiviteit garandeert dat we minstens om de twee jaar op kwaliteitsvol werk van Laura Marling worden getrakteerd. Er zijn wel een aantal dingen veranderd sinds ze naar de Amerikaanse Westkust is verhuisd. Om te beginnen is haar blond engelenhaar gekortwiekt. Daarnaast lijkt ze de Engelse folk definitief vaarwel te hebben gezegd en doet ze het voortaan grotendeels elektrisch.  Het resultaat mag er zijn, maar het topniveau van het twee jaar oude ‘Once I Was An Eagle’ wordt met ‘Short Movie’ niet geëvenaard. Iemand als Laura Marling legt de lat hoog met haar werk, niet in het minst voor zichzelf. 

The Staves – Make It Holy
album ‘If I Was’

Met hun hemelse samenzang en voortreffelijke voorkomen zijn Jessica, Camilla en Emily Staveley-Taylor een lust voor oog en oor. Wat mij betreft de ontdekking van het jaar. Hun tweede plaat werd in Wisconsin opgenomen, onder auspiciën van Justin Vernon (Bon Iver). Ik hoop ooit een concert in intieme setting te mogen meepikken (AB Club?), voor ze waanzinnig beroemd worden. 

Sufjan Stevens  - Should Have Known Better

album ‘Carrie & Lowell’

Vroeg of laat worden we allemaal geconfronteerd met de dood van dierbaren, voor we er zelf het loodje bij neerleggen. De dood is omnipresent in onze levens, maar naar verhouding is het een onderbelicht thema in de popmuziek. Naast ‘Funeral’ van Arcade Fire en ‘Electro-shock Blues’ van Eels is er nu ook ‘Carrie & Lowell’ bijgekomen in mijn collectie. In zijn meest persoonlijke album tot nog toe staat Stevens stil bij het overlijden van zijn moeder, wat meteen een uitstekende gelegenheid is om ook zijn chaotische jeugd in herinnering te brengen. Er spreekt meer uit deze plaat dan enkel treurnis. De single ‘Should Have Known Better’ laat positieve noten horen vanaf halverwege de song. ‘Carrie & Lowell’ is evenveel Carpe Diem als Memento Mori.

Lower Dens - Ondine
album 'Escape From Evil'

De sound van Lower Dens roept herinneringen op aan de jaren tachtig, terwijl de stem van Jana Hunter doet denken aan die van Victoria Legrand van Beach House. Beide bands zijn in Baltimore gevestigd. Dit ‘Ondine’ is het hoogtepunt van hun nieuwe album. Een elegie van een moeilijke liefde.
  

Tallest Man On Earth – Dark Bird Is Home
album ‘Dark Bird Is Home’

Het lief van Kristian Matsson is er onverhoeds vandoor gegaan, wat de nodige hartzeer veroorzaakt bij de Zweedse troubadour die zich met zijn artiestennaam groter acht dan hij werkelijk is. Aan break-upliedjes geen gebrek, maar deze doet het echt wel voor mij. “No this is not the end and no final tears, that we need to show. I thought that this would last for a million years, but I need to go”. Slik. Je kan je perfect voorstellen hoe hij zich voelt.  Gelukkig ondersteunt de band de eenzame zanger op het einde van het lied, in een coda die ook live in de AB een diepe indruk op me naliet.  

Jamie XX – Loud Places
album ‘In Colour’

Jammer genoeg ben ik er niet in geslaagd aan tickets te raken voor Jamie XX in Brussel. Ik vermoed dat het een fijn feestje was die avond in oktober.  De man die zich bij The XX opvallend op de achtergrond houdt is nu met eigen werk naar buiten gekomen, en dat werk mag er zeker zijn. In Loud Places doet hij het met zangeres Romy van The XX, maar de karakteristieke somberte van die band laat hij achterwege. Op ‘In Colour’ wordt intimistische House afgewisseld met euforische floorfillers.