Daafs Selectie 2015 - Eerste Jaarhelft

Naar goede gewoonte serveert Daafs Blog u in de donkere decembermaand een muzikaal overzicht van de bijna voorbije jaargang. Wat volgt is een niet-limitatief overzicht van mijn persoonlijke favorieten, voorzien van overbodig commentaar.

Natalie Prass – Bird of Prey

album ‘Natalie Prass’

De eerste voltreffer van het jaar staat op naam van Natalie Prass, die eind januari haar debuutalbum uitbracht. Een verzameling kleurrijke kamerpopnummers waarin haar fijne stem vakkundig wordt gedragen door  gulle strijkers en blazers. 

Ibeyi – Stranger/Lover
album ‘Ibeyi’

De tweelingzusjes Lisa-Kaindé en Naomi Diaz hebben alvast hun afkomst mee. Als dochters van de overleden Cubaanse percussionist Anga Diaz, werkzaam bij onder andere Buena Vista Social Club, en de Frans-Venezolaanse zangeres Maya Dagnino, stroomt er muzikaal bloed door hun aderen. Hun gemengde komaf sijpelt door in hun muziek. Ze hebben de Frans-Cubaanse dubbelnationaliteit en zingen naast in het Engels en het Frans ook in het Yoruba, de West-Afrikaanse taal van hun paternale voorvaders. 

Kendrick Lamar – King Kunta
album ‘To Pimp A Butterfly’ 

Het tweede jaar op rij zonder Kanye West-albumrelease, maar dat is allerminst een reden tot wanhopen. De leemte is opgevuld door Kendrick Lamar, de nieuwe ongekroonde koning van de hip hop. Na zijn eerste worp  ‘Good Kid, M.A.A.D. City’ was hij al een serieuze troonpretendent, maar dankzij het genre overstijgende  ‘To Pimp A Butterfly’ is het gat helemaal dichtgereden. Met ‘Alright’, ‘King Kunta’ en ‘I’ staan er op zijn minst drie wereldsongs op. Bovendien hangt er een heerlijk jazzy sausje over het geheel. Better than Yeezus. 

Laura Marling – False Hope
album ‘Short Movie’

Haar hoge productiviteit garandeert dat we minstens om de twee jaar op kwaliteitsvol werk van Laura Marling worden getrakteerd. Er zijn wel een aantal dingen veranderd sinds ze naar de Amerikaanse Westkust is verhuisd. Om te beginnen is haar blond engelenhaar gekortwiekt. Daarnaast lijkt ze de Engelse folk definitief vaarwel te hebben gezegd en doet ze het voortaan grotendeels elektrisch.  Het resultaat mag er zijn, maar het topniveau van het twee jaar oude ‘Once I Was An Eagle’ wordt met ‘Short Movie’ niet geëvenaard. Iemand als Laura Marling legt de lat hoog met haar werk, niet in het minst voor zichzelf. 

The Staves – Make It Holy
album ‘If I Was’

Met hun hemelse samenzang en voortreffelijke voorkomen zijn Jessica, Camilla en Emily Staveley-Taylor een lust voor oog en oor. Wat mij betreft de ontdekking van het jaar. Hun tweede plaat werd in Wisconsin opgenomen, onder auspiciën van Justin Vernon (Bon Iver). Ik hoop ooit een concert in intieme setting te mogen meepikken (AB Club?), voor ze waanzinnig beroemd worden. 

Sufjan Stevens  - Should Have Known Better

album ‘Carrie & Lowell’

Vroeg of laat worden we allemaal geconfronteerd met de dood van dierbaren, voor we er zelf het loodje bij neerleggen. De dood is omnipresent in onze levens, maar naar verhouding is het een onderbelicht thema in de popmuziek. Naast ‘Funeral’ van Arcade Fire en ‘Electro-shock Blues’ van Eels is er nu ook ‘Carrie & Lowell’ bijgekomen in mijn collectie. In zijn meest persoonlijke album tot nog toe staat Stevens stil bij het overlijden van zijn moeder, wat meteen een uitstekende gelegenheid is om ook zijn chaotische jeugd in herinnering te brengen. Er spreekt meer uit deze plaat dan enkel treurnis. De single ‘Should Have Known Better’ laat positieve noten horen vanaf halverwege de song. ‘Carrie & Lowell’ is evenveel Carpe Diem als Memento Mori.

Lower Dens - Ondine
album 'Escape From Evil'

De sound van Lower Dens roept herinneringen op aan de jaren tachtig, terwijl de stem van Jana Hunter doet denken aan die van Victoria Legrand van Beach House. Beide bands zijn in Baltimore gevestigd. Dit ‘Ondine’ is het hoogtepunt van hun nieuwe album. Een elegie van een moeilijke liefde.
  

Tallest Man On Earth – Dark Bird Is Home
album ‘Dark Bird Is Home’

Het lief van Kristian Matsson is er onverhoeds vandoor gegaan, wat de nodige hartzeer veroorzaakt bij de Zweedse troubadour die zich met zijn artiestennaam groter acht dan hij werkelijk is. Aan break-upliedjes geen gebrek, maar deze doet het echt wel voor mij. “No this is not the end and no final tears, that we need to show. I thought that this would last for a million years, but I need to go”. Slik. Je kan je perfect voorstellen hoe hij zich voelt.  Gelukkig ondersteunt de band de eenzame zanger op het einde van het lied, in een coda die ook live in de AB een diepe indruk op me naliet.  

Jamie XX – Loud Places
album ‘In Colour’

Jammer genoeg ben ik er niet in geslaagd aan tickets te raken voor Jamie XX in Brussel. Ik vermoed dat het een fijn feestje was die avond in oktober.  De man die zich bij The XX opvallend op de achtergrond houdt is nu met eigen werk naar buiten gekomen, en dat werk mag er zeker zijn. In Loud Places doet hij het met zangeres Romy van The XX, maar de karakteristieke somberte van die band laat hij achterwege. Op ‘In Colour’ wordt intimistische House afgewisseld met euforische floorfillers.