Delorean - Destitute Time
uit het album 'Apar'
Als ik nood heb aan een gevoel van transiënte euforie kan ik
altijd beroep doen op de plaat Subiza van Delorean. Op opvolger Apar komt zo nu en
dan een wolkje voor de zon, maar dat kan de pret nauwelijks bederven. In
september zakten de Basken af naar Gent. Ik had een bundeltje vrienden
meegelokt, met de belofte van zomerse vibes en een waar fiëstasfeertje. Helaas
was het die avond betrekkelijk fris en kwamen er slechts een dertigtal
gegadigden opdagen in de DOKbox. Afgezien van mezelf en een verdwaalde
Spanjaard was er niemand die zich zichtbaar kon verliezen in de muziek. De energieke
toetsenist gebruikte het concert dan weer als excuus om aan zijn conditie te
werken, terwijl de Zanger Eki meer naast dan op de toon zat. Dit alles kon niet
verhinderen dat ik tevreden naar huis ging, in het bezit van twee gesigneerde
CD’s.
Bill Callahan - Small Plane
uit het album 'Dream River'
Dream River van Bill Callahan is verdraaid verslavend. De beminnelijke
bard heeft al heel wat platen op zijn naam staan, maar deze is een derde
voltreffer op rij, na Sometimes I Wish We Were An Eagle en Apocalypse. Samen te
vatten met de trefwoorden sfeervol, sereen, slim, mild en poëtisch. De man beheerst
bovendien de lagere frequenties van het akoestische spectrum. De beste bas van
de hedendaagse singer-songwriterklas.
Chvrches - Gun
uit het album 'The Bones Of What You Believe'
Het is een publiek geheim dat ik een zwak heb voor
zangeressen. Als ze daarenboven nog eens zo intelligent zijn en er zo leuk
uitzien als Lauren Mayberry van Chvrches dan ben ik helemaal fan. Als je de
comments op hun facebookpagina leest wordt duidelijk dat ik niet de enige ben.
Het lijkt alsof de halve fanbase verliefd is op Mayberry. Ik vrees wel dat haar
timbre voor velen een tikkeltje te suikerzoet kan klinken. Ook flankerende
bandleden Martin Doherty en Iain Cook hebben hun verdienste, meesterlijk met
knopjes en toetsen. Chvrches brengt aanstekelijke electropop met een donker
randje. Misschien wel de beste Schotse band sinds Cocteau Twins.
Het Zesde Metaal - Ip Min Knieën
uit de EP 'Ip Min Knieën'
Wie de EP Ip Min Knieën van Het Zesde Metaal wil bemachtigen, zal kaartjes moeten
kopen voor de theatertournee van Wannes Cappelle. Ik vermoed dat het de
investering waard is. Het titelnummer klinkt in de studioversie alvast als de
Vlaamse evenknie van Van Morisson ten tijde van Astral Weeks. In deze
soloversie is dat minder het geval, vooral omdat de karakteristieke melodieuze
baslijn ontbreekt. Het is in ieder geval een heel mooi West-Vlaams
liefdesliedje voor Wannes’ Ijslandse echtgenote. Om het YouTube-commentaar van
een streekgenoot van hem te citeren: “Mille dju, da goa were rechte noa oes
erte!”
Arcade Fire - Afterlife
uit het album 'Reflektor'
Arcade Fire is altijd al een band van het Grote Verhaal
geweest. Als ze dat verhaal aan een groter publiek kunnen reveleren, zullen ze
dat zeker niet nalaten. De uitgekiende marketingstrategie voorafgaand aan de
release van Reflektor getuigt daarvan. Bij de eerste beluistering werden de torenhoge
verwachtingen niet helemaal ingelost, maar bij een iconische groep als Arcade
Fire mag je nooit de fout maken om de plaat na één of twee luisterbeurten aan
de kant te schuiven. Na een aantal additionele luisterbeurten blijkt dat Reflektor zeker
zijn plaats heeft in hun indrukwekkende oeuvre, waarmee ik
bedoel dat het niet voorbarig is als je het album nu al een klassieke status toedicht.
Tweede single ‘Afterlife’ reflecteert de zwaarwichtige thematiek van debuut Funeral,
maar met een lichtvoetige, carnavaleske en dansbare toonzetting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten