Daafs Selectie 2013 (5)

Daafs blog schenkt u in zes afleveringen een volstrekt subjectief en onvolledig overzicht van het uitstekende muziekjaar 2013. Episode 5: september en oktober. 

Delorean - Destitute Time
uit het album 'Apar'

Als ik nood heb aan een gevoel van transiënte euforie kan ik altijd beroep doen op de plaat Subiza van Delorean. Op opvolger Apar komt zo nu en dan een wolkje voor de zon, maar dat kan de pret nauwelijks bederven. In september zakten de Basken af naar Gent. Ik had een bundeltje vrienden meegelokt, met de belofte van zomerse vibes en een waar fiëstasfeertje. Helaas was het die avond betrekkelijk fris en kwamen er slechts een dertigtal gegadigden opdagen in de DOKbox. Afgezien van mezelf en een verdwaalde Spanjaard was er niemand die zich zichtbaar kon verliezen in de muziek. De energieke toetsenist gebruikte het concert dan weer als excuus om aan zijn conditie te werken, terwijl de Zanger Eki meer naast dan op de toon zat. Dit alles kon niet verhinderen dat ik tevreden naar huis ging, in het bezit van twee gesigneerde CD’s. 

Bill Callahan - Small Plane

uit het album 'Dream River'

Dream River van Bill Callahan is verdraaid verslavend. De beminnelijke bard heeft al heel wat platen op zijn naam staan, maar deze is een derde voltreffer op rij, na Sometimes I Wish We Were An Eagle en Apocalypse. Samen te vatten met de trefwoorden sfeervol,  sereen, slim, mild en poëtisch. De man beheerst bovendien de lagere frequenties van het akoestische spectrum. De beste bas van de hedendaagse singer-songwriterklas.  

Chvrches - Gun

uit het album 'The Bones Of What You Believe'

Het is een publiek geheim dat ik een zwak heb voor zangeressen. Als ze daarenboven nog eens zo intelligent zijn en er zo leuk uitzien als Lauren Mayberry van Chvrches dan ben ik helemaal fan. Als je de comments op hun facebookpagina leest wordt duidelijk dat ik niet de enige ben. Het lijkt alsof de halve fanbase verliefd is op Mayberry. Ik vrees wel dat haar timbre voor velen een tikkeltje te suikerzoet kan klinken. Ook flankerende bandleden Martin Doherty en Iain Cook hebben hun verdienste, meesterlijk met knopjes en toetsen. Chvrches brengt aanstekelijke electropop met een donker randje. Misschien wel de beste Schotse band sinds Cocteau Twins. 

Het Zesde Metaal - Ip Min Knieën

uit de EP 'Ip Min Knieën'

http://www.youtube.com/watch?v=fmB--uo1opo

Wie de EP Ip Min Knieën van Het Zesde Metaal wil bemachtigen, zal kaartjes moeten kopen voor de theatertournee van Wannes Cappelle. Ik vermoed dat het de investering waard is. Het titelnummer klinkt in de studioversie alvast als de Vlaamse evenknie van Van Morisson ten tijde van Astral Weeks. In deze soloversie is dat minder het geval, vooral omdat de karakteristieke melodieuze baslijn ontbreekt. Het is in ieder geval een heel mooi West-Vlaams liefdesliedje voor Wannes’ Ijslandse echtgenote. Om het YouTube-commentaar van een streekgenoot van hem te citeren: “Mille dju, da goa were rechte noa oes erte!”

Arcade Fire - Afterlife

uit het album 'Reflektor'

Arcade Fire is altijd al een band van het Grote Verhaal geweest. Als ze dat verhaal aan een groter publiek kunnen reveleren, zullen ze dat zeker niet nalaten. De uitgekiende marketingstrategie voorafgaand aan de release van Reflektor getuigt daarvan. Bij de eerste beluistering werden de torenhoge verwachtingen niet helemaal ingelost, maar bij een iconische groep als Arcade Fire mag je nooit de fout maken om de plaat na één of twee luisterbeurten aan de kant te schuiven. Na een aantal additionele luisterbeurten blijkt dat Reflektor zeker zijn plaats heeft in hun indrukwekkende oeuvre, waarmee ik bedoel dat het niet voorbarig is als je het album nu al een klassieke status toedicht. Tweede single ‘Afterlife’ reflecteert de zwaarwichtige thematiek van debuut Funeral, maar met een lichtvoetige, carnavaleske en dansbare toonzetting. 

Daafs Selectie 2013 (4)

Daafs blog schenkt u in zes afleveringen een volstrekt subjectief en onvolledig overzicht van het uitstekende muziekjaar 2013. Episode 4: juni, juli en augustus.

Jenny Hval - Innocence is  Kinky
uit het album 'Innocence is Kinky'

“That night I watched people fucking on my computer”, zo luidt de provocatieve openingszin van Innocence is Kinky. De bijhorende videoclip is er ook niet naast. We krijgen een intiem zicht op een dampend vrouwenlijf. Weliswaar niet dat van de excentrieke Noorse Jenny Hval zelf, die zich al meer dan voldoende bloot geeft met haar expliciete teksten. Ook het vermelden waard zijn haar acrobatische stembanden, waarmee ze haar idool Kate Bush naar de kroon steekt. 

These New Puritans - Organ Eternal

uit het album 'Field of Reeds'

Je kan These New Puritans bezwaarlijk een band noemen. Feitelijk betreft het een avant-garde kamerorkest onder leiding van Jack Barnett, een muzikaal meesterbrein uit Southend-on-Sea, Essex. Terwijl hij op zijn vorige werk, het in 2010 uitgebrachte Hidden, nog uitpakte met martiaal getrommel, gaat het er in opvolger Fields of Reeds een pak vrediger aan toe.  De plaat kan als een soort van pastorale suite worden opgevat, zij het met een wat bevreemdende ondertoon. Aandachtige luisteraars zullen terugkerende motieven ontwaren die het album tot een organisch geheel maken. Knappe compositie.

Julia Holter - In the Green Wild

uit het album 'Loud City Song'

Julia Holter kwam op 13 augustus naar DOK om haar nieuwste langspeler Loud City Song voor te stellen. Ik was er ook, net voor het podium op nog geen meter afstand van de Californische chanteuse, met een geprivilegieerd zicht op haar gracieuze voeten. In The Green Wild was een onbetwist hoogtepunt, met de cellist die in pizzicatomodus de baspartij voor zijn rekening nam en een stijlvolle melodische kentering in het midden van het nummer. Helaas ging haar bisnummer ‘In The Same Room’ totaal de mist in. Een nummer dat nota bene door mij werd aangevraagd, maar dat ze kennelijk niet met haar band gerepeteerd had. Toch bedankt voor de verdienstelijke poging, Julia.

Julianna Barwick - The Harbinger

uit het album 'Nepenthe'

Julianna Barwick maakt muziek die niet zou misstaan in een hypothetisch hiernamaals. Terwijl op haar langspeeldebuut zo goed als enkel haar eigen stem te horen was, dankzij de modernste opnametechnieken voldoende om de sound van een engelenkoor te creëren, laat ze zich op opvolger Nepenthe hier en daar begeleiden door een meisjeskoor en een strijkersensemble. De invloed van Sigur Rós is onmiskenbaar. Geen toeval, want de plaat werd ingeblikt op Ijsland en geproduced door Alex Somers, de partner van Jónsi. 

Volcano Choir - Comrade

uit het album 'Repave'

Justin Vernon is naast zijn frontman- en songschrijverschap bij Bon Iver betrokken bij heel wat andere muzikale nevenprojecten. Eén ervan is Volcano Choir, waarmee hij intussen reeds aan een tweede album toe is. Meer nog dan in zijn werk als Bon Iver zoekt hij op Repave de emotioneel beladen en pompeuze hooks op, die geschikt lijken om in een stadion uit de boxen te knallen. Een opvallende stijlbreuk met Unmap, het eerste wapenfeit van Volcano Choir, dat meer bij minimalisme en post-rock aanleunde. 

Daafs Selectie 2013 (3)

Daafs blog schenkt u in zes afleveringen een volstrekt subjectief en onvolledig overzicht van het uitstekende muziekjaar 2013. Episode 3: mei.

Noah and the Whale - Heart of Nowhere
uit het album 'Heart of Nowhere'

Wat mij betreft is het album First Days Of Spring uit 2009, waarin Charles Fink in aandoenlijk eenvoudige bewoordingen zijn gebroken hart probeert te lijmen, een bescheiden klassieker. Sindsdien is de zon volop gaan schijnen voor zijn band Noah and the Whale, dat met de platen Last Night on Earth en Heart of Nowhere stekelvrije en radiovriendelijke folkpop serveert. In het titelnummer van hun recentste worp herkent u, naast een omnipresente viool, de krachtige stem van Anna Calvi.  

Vampire Weekend - Ya Hey

uit het album 'Modern Vampires of the City'

Vampire Weekend is groots, hip en inventief. Eén van dé bands van deze tijd kortom. Het New Yorkse collectief beschikt over meerdere troeven, waarvan de slimme lyrics van Ezra Koenig en het muzikale eclecticisme van Rostam Batmanglij de belangrijkste zijn. Koenig, een atheïst van Joodse komaf, durft het aan zich in ‘Ya Hey’ tot de Allerhoogste te richten. Het centrale thema van het Oude Testament, met name de zoektocht van God naar zijn volk (en niet omgekeerd) wordt naar het hedendaagse Amerika vertaald, waar meer dan één gouden kalf wordt aanbeden. 

The National - Don't Swallow The Cap

uit het album 'Trouble Will Find Me'

De Amerikaanse groep The National kan op een stevige fanbasis rekenen, wat ze voor een groot stuk te danken heeft aan de uitstekende platen die ze keer op keer op de markt gooien. Trouble Will Find Me is de laatste in het rijtje. De recepten zijn dezelfde als dat van het in 2010 uitgebrachte High Violet: Matt Berningers boterige baritonstem, een prominent aanwezige en gejaagde ritmesectie en tussendoor rustpunten waarin die ritmesectie tot bedaren wordt gebracht. Critici zullen opmerken dat het wat te veel van hetzelfde wordt, maar waarom zou je een smakelijk gerecht veranderen? Voorlopig klinken de heren uit Brooklyn nog niet afgezaagd.

Emma Louise - Pontoon 

uit het album 'Vs Head Vs Heart'

Mijn maat Matthias heeft een voorliefde voor hitmuziek met een prominente beat, een genre dat ik wel eens oneerbiedig als ‘ketelmuziek’ durf te bestempelen. Heel af en toe komt er goud uit de ketel, zoals toen ik voor het eerst de verdomd aanstekelijke Wankelmut remix van ‘Jungle’ te horen kreeg, een liedje van Emma Louise. Die Emma Louise blijkt na wat opzoekwerk een bedeesde Australisch zangeres te zijn, die in mei debuteerde met ‘Vs Head Vs Heart’, een introverte luisterplaat.  

Laura Marling - Little Love Caster

uit het album 'Once I Was An Eagle'

Folkfee Laura Marling zal voor altijd een jaar jonger dan mezelf blijven. De adelbrieven die ze op haar jeugdige leeftijd kan voorleggen zijn ronduit indrukwekkend. De Engelse van aristocratische komaf  debuteerde op haar achttiende en bracht in mei haar vierde plaat uit. En passant brak ze het hart van Charles Fink en James Mumford, voormannen van respectievelijk Noah And The Whale en Mumford & Sons. Qua muzikale maturiteit overklast ze hen met grote voorsprong. Intussen is ze de grote plas overgestoken en resideert ze aan de Amerikaanse westkust. Om Joni Mitchell, met wie ze vaak wordt vergeleken, te parafraseren: “She is a wild seed, let the wind carry her”.

Daafs Selectie 2013 (2)

Daafs blog schenkt u in zes afleveringen een volstrekt subjectief en onvolledig overzicht van het uitstekende muziekjaar 2013. Episode 2: maart en april.

Rhye - Open 
uit het album 'Woman'

Rhye, één van de revelaties van 2013, is het muzikale equivalent van een knisperend haardvuur en het voorspel tot een passionele vrijpartij. Meer dan welkom in een onderkoeld voorjaar waarin Koning Winter van geen wijken wou weten. De entente cordiale tussen de Canadees Mike Milosh en de Deen Robin Hannibal was lang in mysterie gehuld. Voer voor veel speculatie, want de feminiene contratenorstem van Milosh deed velen vermoeden dat het een vrouw betrof. Woman is een verdomd sexy plaatje. In de aanloop van de albumrelease werden twee soulvolle singles vooruitgeschoven, ‘The Fall’ en ‘Open’, beiden voorzien van sensuele lyrics en kwaliteitsvolle video’s. Voor ‘Open’ doen er zelfs twee clips de ronde. Eén ervan is nogal expliciet (en omwille van die reden niet op YouTube terug te vinden), terwijl de andere een pak subtieler en eigenlijk wel mooier is. Er zijn ook een veelvoud aan dansbare remixes van beide singles in de omloop. 

Youth Lagoon - Mute
uit het album 'Wondrous Bughouse'

Het tweede album van Youth Lagoon, Wondrous Bughouse, is iets moeilijker verteerbaar dan het bedaard voortkabbelende debuut The Year of Hibernation. De dromerige en bezadigde kamerpop heeft plaats gemaakt voor een meer psychedelische sound, alsof er hallucinogene stoffen mee gemoeid zijn. De caleidoscopische single ‘Mute’ heeft een ongewone songstructuur en omvat verschillende fasen, waaronder een zichzelf herhalende gitaarhook die twee minuten aanhoudt zonder te vervelen. 

Daughter - Smother

uit het album 'If You Leave'

Ik ontdekte Daughter, een Londens drietal bestaande uit de timide frontvrouw Elena Tonra en twee brave backbenchers, via hun ingetogen cover van Daft Punks uitbundige schijf ‘Get Lucky’. Hun debuutlangspeler If You Leave loopt in danige mate over van melancholie dat het bij momenten wat te veel wordt. Niettemin best genietbaar. 

Phosphorescent - Song For Zula

uit het album 'Muchacho'

Toen ik goed en wel had opgevangen dat Phoshorescent, de band rond Matthew Houck, in mei in de DOKbox in Gent kwam spelen, waren de tickets reeds de deur uit. Ik had er graag bij geweest. ‘Song for Zula’, de opener van het alom geprezen Muchaho, getuigt van vakmanschap. Het is een uitgesponnen allegorie waarin songsmid Houck met krakerige stem de liefde met een kooi vergelijkt, hoewel de muziek eerder vrijheid lijkt te suggereren. Klaarblijkelijk wist hij zich al dan niet op aangeven van zijn ex-geliefde te bevrijden. Je relatie als gevangenschap voorstellen; het is een uitstekende strategie om een breakup te boven te komen. 

Float Fall - Someday

Een jongen zingt en speelt gitaar. Een meisje zingt en beroert de toetsen, occasioneel speelt ze hoorn. Ruben en Rozanne, want zo heten de jongen en het meisje, zijn verenigd in het duo Float Fall, dat vorig jaar het brons wegkaapte op de Humo’s Rock Rally. In april was hun single ‘Someday’ niet uit mijn hoofd weg te branden. Op mijn verjaardag zakten Iebe en ik af naar hun thuisbasis Leuven voor een kleine citytrip. Op diezelfde dag speelde Float Fall een miniconcert in de Leuvense Bilbo, naar aanleiding van Record Store Day. Op het moment dat we daar lucht van kregen, bij een pannenkoek in de Leopold Vanderkelenstraat op enkele minuten stappen van de betreffende platenzaak, was het al te laat. Verdomme. Intussen is het wachten op de debuut LP.

Daafs Selectie 2013 (1)

Daafs blog schenkt u in zes afleveringen een volstrekt subjectief en onvolledig overzicht van het uitstekende muziekjaar 2013. Episode 1: januari en februari.

Yo La Tengo - I'll Be Around

uit het album 'Fade'

Yo La Tengo gaat al bijna dertig jaar mee, ongeveer net zo lang als het huwelijk van bandleden Ira Kaplan en Georgia Hubley. Hoewel ze in hun liefdesleven opvallend monogaam blijken, zijn ze opmerkelijk promiscue wat betreft de muzikale genres die ze bedrijven, gaande van folk tot shoegaze. Het drietal, het voornoemde echtpaar aangevuld met James McNew, zijn ware chouchous van de critici, maar doen het op commercieel vlak een pak minder. Reden te meer om trouw te blijven aan zichzelf. De huis-tuin-keuken videoclip bij ‘I’ll Be Around’ toont dat ze, naast totaal onhip, ook nog grappig zijn. Let vooral op de enigszins onverwachte plotwending op het einde.

Grouper - Vital
uit het album 'The Man Who Died in His Boat'

Liz Harris, een soloartieste uit Oregon, laat zich gewillig Grouper noemen, Engels voor tandbaars. Je zal meerdere pogingen moeten ondernemen om deze vis te vangen: The Man Who Died in His Boat is een plaat voor de meerwaardezoeker die tijd heeft voor meerdere luisterbeurten. Harris klinkt tegelijkertijd warm en koud, afstandelijk en nabij. Faut le faire.

My Bloody Valentine – In Another Way 

uit het album 'mbv'

Menigmaal heb ik mijn oren uitgedaagd met muziek van My Bloody Valentine, en telkens moest ik vaststellen dat het proefde als honing op de tong. Hier kan u lezen waarom. Met mbv is de mythische opvolger van Loveless na ruim twintig jaar dan toch werkelijkheid geworden. Het is alsof je ouders je na al die jaren van ongeloof komen vertellen dat Sinterklaas dan toch bestaat.  De eerste drie nummers liggen in de lijn van Loveless, maar op de daaropvolgende tracks zoekt Kevin Shields nieuwe horizonten op. ‘New You’ is zowaar een popsong die radiofähig kan genoemd worden, maar mijn persoonlijke favoriet is ‘In Another Way’. Opnieuw liggen decibels in de weegschaal met melodieuze schoonheid, maar ritme krijgt een even grote rol toebedeeld in het geheel. Deze band is na twee decennia stilte terug luid en relevant.

Autre Ne Veut - World War 

uit het album 'Anxiety'

Autre Ne Veut, de stagenaam van Arthur Ashin, brengt op het album Anxiety vocale gymnastiek om U tegen te zeggen. De veelheid aan falsettocapriolen zouden bijna doen vermoeden dat we met een soprano castrato te maken hebben. Als je de man ziet zingen zou je warempel denken dat hij op het eigenste moment wordt gecastreerd, afgaande op de pijnlijke grimas die zich op zijn gelaat aftekent. Toch getuigt zijn zangstijl van durf, van ballen zeg maar. Luister hoe hij in ‘World War’, de afsluiter van Anxiety, met een smartelijke intensiteit de frase ‘Not gonna be no way/no way/ now way/You’re gonna be my baby’ minutenlang herhaalt en smelt een beetje.

Veronica Falls - Teenage

uit het album 'Waiting For Something To Happen'

De Engelse groep Veronica Falls grossiert in makkelijk wegkauwende zoete retropop met harmonieuze samenzang. Deze live performance van single ‘Teenage’ bewijst dat ze zelfs op een kerkhof voor een vrolijke noot kunnen zorgen. De drummer en bassiste staan werkloos op de achtergrond toe te kijken.