Daafs Selectie 2013 (2)

Daafs blog schenkt u in zes afleveringen een volstrekt subjectief en onvolledig overzicht van het uitstekende muziekjaar 2013. Episode 2: maart en april.

Rhye - Open 
uit het album 'Woman'

Rhye, één van de revelaties van 2013, is het muzikale equivalent van een knisperend haardvuur en het voorspel tot een passionele vrijpartij. Meer dan welkom in een onderkoeld voorjaar waarin Koning Winter van geen wijken wou weten. De entente cordiale tussen de Canadees Mike Milosh en de Deen Robin Hannibal was lang in mysterie gehuld. Voer voor veel speculatie, want de feminiene contratenorstem van Milosh deed velen vermoeden dat het een vrouw betrof. Woman is een verdomd sexy plaatje. In de aanloop van de albumrelease werden twee soulvolle singles vooruitgeschoven, ‘The Fall’ en ‘Open’, beiden voorzien van sensuele lyrics en kwaliteitsvolle video’s. Voor ‘Open’ doen er zelfs twee clips de ronde. Eén ervan is nogal expliciet (en omwille van die reden niet op YouTube terug te vinden), terwijl de andere een pak subtieler en eigenlijk wel mooier is. Er zijn ook een veelvoud aan dansbare remixes van beide singles in de omloop. 

Youth Lagoon - Mute
uit het album 'Wondrous Bughouse'

Het tweede album van Youth Lagoon, Wondrous Bughouse, is iets moeilijker verteerbaar dan het bedaard voortkabbelende debuut The Year of Hibernation. De dromerige en bezadigde kamerpop heeft plaats gemaakt voor een meer psychedelische sound, alsof er hallucinogene stoffen mee gemoeid zijn. De caleidoscopische single ‘Mute’ heeft een ongewone songstructuur en omvat verschillende fasen, waaronder een zichzelf herhalende gitaarhook die twee minuten aanhoudt zonder te vervelen. 

Daughter - Smother

uit het album 'If You Leave'

Ik ontdekte Daughter, een Londens drietal bestaande uit de timide frontvrouw Elena Tonra en twee brave backbenchers, via hun ingetogen cover van Daft Punks uitbundige schijf ‘Get Lucky’. Hun debuutlangspeler If You Leave loopt in danige mate over van melancholie dat het bij momenten wat te veel wordt. Niettemin best genietbaar. 

Phosphorescent - Song For Zula

uit het album 'Muchacho'

Toen ik goed en wel had opgevangen dat Phoshorescent, de band rond Matthew Houck, in mei in de DOKbox in Gent kwam spelen, waren de tickets reeds de deur uit. Ik had er graag bij geweest. ‘Song for Zula’, de opener van het alom geprezen Muchaho, getuigt van vakmanschap. Het is een uitgesponnen allegorie waarin songsmid Houck met krakerige stem de liefde met een kooi vergelijkt, hoewel de muziek eerder vrijheid lijkt te suggereren. Klaarblijkelijk wist hij zich al dan niet op aangeven van zijn ex-geliefde te bevrijden. Je relatie als gevangenschap voorstellen; het is een uitstekende strategie om een breakup te boven te komen. 

Float Fall - Someday

Een jongen zingt en speelt gitaar. Een meisje zingt en beroert de toetsen, occasioneel speelt ze hoorn. Ruben en Rozanne, want zo heten de jongen en het meisje, zijn verenigd in het duo Float Fall, dat vorig jaar het brons wegkaapte op de Humo’s Rock Rally. In april was hun single ‘Someday’ niet uit mijn hoofd weg te branden. Op mijn verjaardag zakten Iebe en ik af naar hun thuisbasis Leuven voor een kleine citytrip. Op diezelfde dag speelde Float Fall een miniconcert in de Leuvense Bilbo, naar aanleiding van Record Store Day. Op het moment dat we daar lucht van kregen, bij een pannenkoek in de Leopold Vanderkelenstraat op enkele minuten stappen van de betreffende platenzaak, was het al te laat. Verdomme. Intussen is het wachten op de debuut LP.