Welke muziek kwam dit jaar op mijn radar, en bleef nadien plakken? Een afgeslankte versie van Daafs Selectie dit jaar: maximum 280 tekens per song of album. Eerst 10 songs, dan 20 albums. Klik hier voor de Spotify-playlist.
De Songs
The 1975 - If You're Too Shy (Let Me Know). Het album 'Notes on a conditional form' bevat zowel kaf als koren. Deze 80s-vibe song (inclusief vette saxsolo!) behoort tot de tweede categorie.
Johanna Warren - Twisted. Warren doet iets geweldig met haar stem in dit lied, iets wat je niet vaak hoort in indiefolk.
The Japanese House - Dionne. Amber Bain is een artieste waar ik maar niet genoeg van krijg. Dat mag je letterlijk nemen: ik zet ze vaak op repeat. "And how your past becomes your present if it's always on your mind". Hopelijk een tweede LP volgend jaar!
Sufjan Stevens - Video Game. Ik heb het meer voor de folksy Sufjan (Seven Swans, Carrie & Lowell) dan voor de elektronische Sufjan (The Age of Adz, The Ascension), maar deze 'Video Game' mag er zeker wezen.
Slow Pulp - At It Again. Beetje punk, beetje emo, de juiste attitude en bovenal een goede melodie. Ze houden er bovendien een hobby op na die ik ook weleens beoefen in de zomermaanden: duinjumpen!
Gorrilaz - Aries. Damon Albarn is zijn neus voor goede samenwerkingen niet kwijtgespeeld in 2020. Peter Hook (Joy Division, New Order) doet wat we van hem gewoon zijn: de hogere regionen van zijn basgitaar opzoeken.
Meetsysteem ft. Gotu Jim - Dimensies. Ricky Cherim brengt fluisterende nederpop met een hart dat pulseert als ware de jaren tachtig nog niet voorbij.
The Radio Dept - The Absence of Birds. Deze Zweedse dreampoppers gaan al even mee, en ik wens ze nog vele jaren! In dit liedje horen we twinkelende gitaararpeggio's die doen denken aan de onvolprezen Britse band The Clientele.
Kelly Lee Owens ft. John Cale - Corner Of My Sky. Een fijne entente tussen Kelly Lee Owens en haar gouwgenoot John Cale: synthesizers die boven de track hangen als regenwolken boven Snowdon en Cale die zijn beste Welsh bovenhaalt. Dechrau yn y gogledd!
Bill Callahan - Let's Move To The Country. In 2019 pakte Callahan uit met een van de beste albums van het jaar (Shepherd in a Sheepskin Vest), en dit jaar kregen we met Gold Record een mooie toegift. Dit lied kenden we al van zijn Smogplaat Knock Knock.
De Albums
Soccer Mommy - Color Theory. Toen ze 'Clean' uitbracht in 2018 werd ze door sommige recensenten de indie-Taylor Swift genoemd. Wat nu Swift zelf indie is geworden? 'Color Theory' is zwaarmoediger dan de voorganger, met lyrics die overlopen van zelftwijfel.
Eefje de Visser - Bitterzoet. De Nederlandse, die tegenwoordig resideert aan de samenvloeiing van Leie en Schelde, zorgde in januari voor een eerste muzikale hoogtepunt, nog voor de Covid-ellende losbarstte. Zwoele fluisterpop voor het schemerdonker.
Caribou - Suddenly. Te midden van de lentelockdown, met het gespartel tussen werk en kindjes in ons eigen kot, was de laatste release van Caribou een aangename afleiding, die me op onbewaakte momenten zelfs tot enkele danspasjes verleidde.
Bob Dylan - Rough and Rowdy Ways. Dat Dylan er dit jaar toekwam om voor het eerst in acht jaar nieuw materiaal uit te brengen, is al een troost op zich. Hij zingt op briljante wijze over zijn eigen vergankelijkheid en de recente Amerikaanse geschiedenis.
Laura Marling - Song For Our Daughter. De release was gepland in augustus, maar Marling was zo lief om haar zevende studioalbum al op 10 april uit te brengen. Zeer attent van haar, we konden het goed gebruiken!
Empress Of - I'm Your Empress Of. Er is iets in Loreley Rodriguez' stem dat het keer op keer doet voor mij. Dat je met haar derde plaat een feestje kan bouwen, is mooi meegenomen.
Rina Sawayama - SAWAYAMA. Dit debuut van de Japans-Britse singer-songwriter is misschien wel de popplaat van het jaar, waarin ze vlotjes wisselt tussen nu metal (blijkbaar leeft dat genre nog), hiphop, R&B en electropop. Avontuurlijk!
Perfume Genius - Set My Heart on Fire Immediately. Ook Mike Hadreas is vele genres meester. Zijn eerder werk is eveneens uitstekend, maar deze vijfde LP is wellicht zijn beste. Als vanouds lopen liefde, verlangen en seks als een rode draad door de tracks.
Fiona Apple - Fetch The Bolt Cutters. Vlak na Pasen kwam de verrijzenis van Fiona Apple. Ze zwaait haar demonen uit met een doorleefd album, waarin alledaagse objecten percussie-instrumenten blijken en ook haar hond een nootje mee mag blaffen.
Phoebe Bridgers - Punisher. De Californische zag zich door Corona verhinderd om met 'Punisher' op tour te vertrekken (ik had gegarandeerd kaartjes gekocht), maar trakteerde ons op een resem live performances op YouTube. Die plaat is overigens prachtig!
Waxahatchee - Saint Cloud. Katie Crutchfield maakte een geslaagde genrewissel van alternatieve rock naar Americana en Country. Haar stem is even grungy, haar melodieën net zo sterk, en het nieuwe genre zit haar als gegoten.
Haim - The Steps. De zusjes Haim laten de zon uit de boxen knallen, met hun beste werk tot nog toe. Popgoud uit de Golden State.
Taylor Swift - folklore. 2020 is het jaar waarin het OK werd om je appreciatie voor Swift uit te drukken. Deze muzieksnob volgt Taylor al onironisch sinds 1989 (het album, niet het jaar). Ze is een van de talentrijkste songwriters van haar generatie, toch?
Lomelda - Hannah. Er is iets ontzettend intiem aan dit album van Lomelda (nom de plum van Hannah Read), alsof je mag meelezen in haar dagboek. Wat je in dat dagboek aantreft is droevig, maar ook zeer mooi.
Fenne Lily - BREACH. Een nieuwe Engelse folkfee is opgestaan. In haar tweede album schrijft ze het hartzeer van zich af, maar niet zonder welgemikt na te trappen naar haar ex: "I used to hate my body, but now I just hate you".
Fleet Foxes - Shore. Net voor een tweede coronagolf zich aandiende, kwam er ook nieuw werk van Fleet Foxes aan de oever. Zoals dat gaat met de muziek van Robin Pecknold neemt ook deze plaat je mee naar weidse landschappen.
Adrianne Lenker - songs. Lenker heeft een abonnement op dit eindejaarslijstje. Of het nu met haar band Big Thief is, of solo: elk jaar levert ze minstens één (hoogkwalitatieve) plaat af.
Spinvis - 7.6.9.6. Erik de Jong kent zijn métier als geen ander: poëtische, enigmatische teksten op caleidoscopische wijze op muziek gezet. Koesterwerk.
Taylor Swift - evermore. Wow, 2020 was echt wel een goed jaar... ... voor Taylor Swift fans. Als je 't mij vraagt mag Tay Tay ook na de pandemie nog in haar blokhut bivakkeren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten