Daafs Mixtape 2

Op het kruisvlak tussen Dreampop en Shoegaze is het heerlijk toeven, daar waar troebele gitaren zacht in aanraking komen met caleidoscopische reverieën. De deur van de slaapkamer gaat op slot. Uit een verborgen hoek van de kleerkast wordt een geheime brievendoos opgediept, vol gearchiveerde immature emoties. De smaak van schaamte en weemoed komt aangewaaid. De hoofdtelefoon gaat aan, de volumeknop wordt aangedraaid. Tot de oren net zo hard suizen als de gitaren.

https://open.spotify.com/user/117143351/playlist/4bEZu9ALoXpvBSuI3DYsQn

School of Seven Bells - Half Asleep (2008)

Deze track heeft alles om een 'Dreamgaze' classic te zijn: de preoccupatie met dagdromerij, de zachte samenzang van de identieke tweelingzusjes Alejandra en Claudia Deheza, en uiteraard de aan My Bloody Valentine-schatplichtige verwrongen gitaar die halverwege komt opzetten. De man achter School of Seven Bells, Benjamin Curtis, is ons helaas in 2013 ontvallen.

Jay Som - Remain (2017)

Een ander kenmerk van het genre is dat het vaak beoefend wordt door lieden die zich graag in hun slaapkamer verschansen. Dat is zeker ook het geval met Jay Som, een alias voor de Californische Melina Duterte. Al moet ik erbij vertellen dat Melina's slaapkamer een heuse opnamestudio herbergt, waar ze in haar uppie hele platen in elkaar steekt. Met groot succes overigens: haar tweede langspeler haalde zilver in Daafs Selectie 2017. 

Cocteau Twins - Carolyn's Fingers (1988)

Ere wie ere toekomt: de Schotse Cocteau Twins zijn de Dreampop pioniers bij uitstek, en hebben ook op latere Shoegazers een blijvende stempel gedrukt. Met name de zeer nevelige productie en dito gitaarlijnen van Robin Guthrie zijn voor de schoenenstaarders van tel geweest, terwijl de basgitaar van Simon Raymonde vrij helder naar voorkomt in de mix. De ster aan het firmanent is niettemin de enigmatische Elisabeth Fraser, die in onverstaanbaar taaltje zingt. Geen Engels, maar ik neem aan dat het de taal van engelen betreft.

Wild Nothing - Drifter (2010)

Naar mijn bescheiden oordeel is de debuutplaat van Jack Tatum's Wild Nothing, Gemini, de beste. Wat volgde werd iets te glad van productie. 'Drifter', een nummertje vanop die eerste worp, is alvast bijzonder geschikt voor tijdens het staren naar boomkruinen vanop geurige bosgrond. Oordeelt u zelf maar.

Hatchie - Sugar & Spice (2018) 

De Australische Harriette Pilbeam heeft net haar eerste EP uit, een doosje sterk gezoete nostalgie dat niet toevallig fel gesmaakt wordt door Robin Guthrie, die zich aanbood om één van haar tracks te remixen. De videoclip lijkt weggelopen uit de jaren '90. Ik durfde in de tweede helft van dat decennium al eens van Ketnet naar MTV te zappen, dus u begrijpt dat ik hier een warm gevoel van krijg.

Youth Lagoon - Third Dystopia (2013)

Rare snuiter Trevor Powers ging met zijn tweede plaat 'Wondrous Bughouse' de psychedelische toer op, weg van de heldere kamerpop van zijn debuut als Youth Lagoon, waarvan nochtans verschillende liedjes als muzikaal behang diensteden bij televisieprogramma's en commercials. Deze song klinkt als een achtbaanritje op LSD. 

Slowdive - Don't Know Why (2017)

In 1994 dwongen ze met 'Souvlaki' een plaatsje af in het Shoegaze pantheon, terwijl ze met het in 1995 uitgebrachte 'Pygmalion', hoewel mooi en bevreemdend, een doodlopende weg leken te zijn ingeslaan. Het bleef ruim twintig jaar stil, tot Neil Hastead en de zijnen vorig jaar met een eponiem album op te proppen kwamen, vier jaar nadat ook My Bloody Valentine een comebackplaat releasede. Het zijn boeiende tijden voor fans van het genre die, net als ik, tijdens de eerste bloeiperiode nog in de luiers zaten. Dat we dit nog mogen meemaken!

Beach House - Woo (2018)

Weinig bands slagen erin om zeven platen op rij een hoog niveau aan te houden, maar het in Baltimore gestationeerde Beach House vormt daarop een uitzondering. Met 'Woo' bieden Victoria Legrand en Alex Scully ons een totaal immersieve ervaring aan, een onderdompeling in een bad van kwikzilver, maar dan zonder gevaar op intoxicatie.

My Bloody Valentine - Don't Ask Why (1990)

Mensen die My Bloody Valentine niet kennen durven de band weleens verwarren met de knuddige emoband 'My Chemical Romance', of anderszins met Amerikaanse High School tienerseries. Ik verwijs hen graag naar deze blogspot om hen uit hun onwetendheid te verlichten: http://daafsblog.blogspot.com/2013/02/my-bloody-valentine.html. Het is graag gedaan. Dit 'Don't Ask Why' is één van hun meer bezadigde tracks, een ideaal voorsmaakje voor een diepere duik in hun magistrale oeuvre.

The Pains of Being Pure at Heart - Stay Alive (2009)

Wat leek het leven zwaarwichtig in de jaren dat mijn kerncollectie van nooit terechtgekomen liefdesbrieven en smartelijke dagboekfragmenten tot stand komt. Tijd om die blikken doos terug op te bergen. Buiten schijnt de zon.