10. Julie Byrne – Not Even Happiness
De Amerikaanse Julie Byrne trok
zich voor haar tweede album terug in een houten huisje ergens diep in New
England. Sinds Bon Ivers ‘For Emma, Forever Ago’ weten we dat zo’n tijdelijk kluizenaarsbestaan
uitgepuurde folkplaten kan opleveren, en dat is met dit ‘Not Even Happiness’
niet anders. Een ode aan onmetelijke blauwe luchten, het zingen van een duif in
de ochtend en behaaglijk alleen zijn met je gevoelens en gedachten.
9. Courtney Barnett
& Kurt Vile – Lotta Sea Lice
Laat de Australische Barnett en
de Amerikaan Vile, twee artiesten die zichzelf niet te au serieux nemen, samen aan een plaat werken, en je kan het
resultaat al raden: een relaxte gitaarplaat zonder al te veel pretentie. Hun intercontinentale
vriendschap zorgt voor spelplezier die er met dikke druppels vanaf druipt.
8. Four Tet – New Energy
Kieran Hebden is een vaste waarde
in het electronicalandschap, zijn laatste album New Energy bevestigt die status
met verve. ‘New Energy’ is een warme saus van gloedvolle beats, bliepjes en
etnische samples geworden. Geschikt voor alle gelegenheden, inclusief een dagje
debuggen van haperende Mixed Integer Programming modellen.
7. Slowdive – Slowdive
Door een speling van het lot
mocht Slowdive in juni het hoofdpodium van Werchter beklimmen, in allerijl op
de affiche geprikt ter vervanging van mindere goden. Dat kwam me goed uit: ik
koester de dromerige schoenenkijkers al jaren en ze hebben, ruim twintig jaar
na ‘Pygmalion’, een nieuw album uit. Het hoofdpodium van een zomerfestival is
misschien niet hun optimale biotoop, maar het was niettemin genieten van begin tot
einde. Mijn oordoppen bleven niet lang in mijn gehoorgang: Slowdive verdraagt
geen demping. Dat nieuwe album is trouwens een retour en pleine forme: muziek die je gewichtloos door de ruimte
doet zweven.
6. The War On Drugs –
A Deeper Understanding
Ook op ‘A Deeper Understanding’refereert
Adam Granduciel, net als op voorganger ‘Lost in the Dream’ , gretig aan de klassieken
(Bob Dylan, Bruce Springsteen, The Grateful Dead, Dire Straits), zonder een
persiflage te worden. Het resultaat is vakkundig vervaardigde atmosferische
rock voor onverbeterlijke nostalgici.
5. Lorde – Melodrama
De Nieuw-Zeelands Lorde is een
fenomeen. Op haar zeventiende schoot ze als een raket naar het sterdom, met een
handvol pophits verzameld op een voor haar leeftijd verrassend matuur debuut. Wat
doet dergelijk succes met een jong meisje? Ergens is het een geruststelling dat
ze, op opvolger ‘Melodrama’, de groeipijnen van adolescenten bezingt: de
escapistische feestjes, de zelftwijfel, het liefdesverdriet. In The Barn op
Werchter deed ze het me allemaal opnieuw beleven. Zij was tot tranen toe
bewogen, ik bijna.
4. Fleet Foxes – Crack-up
Vooruitgeschoven single ‘Third Of
May’, een rapsodie van bijna negen minuten, sneed mijn adem al af, en de rest
van album stelde niet teleur. Wie meezingbare folkhymnes à la Mykonos of White
Winter Hymnal verwachtte werd wellicht verrast door het impressionistische
Crack-Up met zijn poëtische teksten. De nieuwe plaat vraagt een inspanning die
zich later in een veelvoud terugbetaalt. Ook live maakten ze de verwachtingen
waar: hun optreden in de AB in november was een absolute voltreffer.
3. Jay Som – Everybody
Works
Jay Som is het Do It Yourself-project van Melina
Duterte, een Californische van Filippijnse komaf. De muziek die ze – helemaal alleen
en op haar tweeëntwintigste – in haar slaapkamer opneemt is zonder meer straf. Goede songs, quoi, wat verlangt een mens meer.
Voorlopig toert ze enkel over de plas, maar als ze eens de oversteek maakt
en in ons vlakke land passeert moet ik aan kaartjes zien te geraken.
2. Mount Eerie – A Crow
Looked at Me
Op twee staat een album dat pijn
doet om naar te luisteren. Phil Elverum verloor in juli 2016 zijn vrouw
Geneviève Castrée aan kanker, hem achterlatend met hun dochtertje van amper
anderhalf jaar. Ter verwerking nam hij een rauwe plaat op, onverbloemd verdriet
in fluistertonen. Een rouwdagboek waar niemand onbewogen bij kan blijven. Een
onmetelijk droevig en eerlijk relaas van ziekte, dood, leegte en gemis. Een
zoektocht naar betekenis en troost in de natuur van Washington State. Een
aanmaning tot dankbaarheid voor elke dag.
1. Big Thief – Capacity
Op de albumhoes van ‘Capacity’
prijkt een foto van zangeres Adrienne Lenker als boorling, in de armen van haar
nonkel. Het zet de toon voor een plaat vol overdonderende intimiteit:
jeugdherinneringen, liefdesgedichten, familiegeschiedenis. Lenker is een
fenomenale frontvrouw, bedeesd maar tegelijkertijd zeer openhartig. Ik had het
geluk ze met haar band aan het werk te zien in het Café van De Kreun in
Kortrijk, een zaaltje waar amper honderd man bijéén stond. Ik stond nauwelijks
een meter voor het podium. Na het optreden zag ik Lenker zitten aan de
artiestenuitgang. Het ontbrak me aan lef om mijn net aangeschafte CD door haar
te laten signeren. Een leven vol spijt zal mijn deel zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten